Ikona. Obraz i słowo. Między tym co ulotne a wieczne.

KANON
Wprowadzenie w tematykę ikony
Dorobek sztuki starożytnej, a zwłaszcza kultury hellenistycznej oraz wczesno-chrześcijańskiej twórczości, znalazł swą kontynuację i rozkwit w Bizancjum. To tu narodziła się sztuka ikony, której forma, treść i symbolika była efektem wcześniejszych doświadczeń religijnych i artystycznych, przełożonych na potrzeby chrześcijaństwa.

Wypracowany i powielany przez ikonopisarzy kanon ikony jest zbiorem zasad, wzorów i technik wykonania, mówiących o jej wartości teologicznej. Niemal te same czynniki określają walory artystyczne ikony. Zgodność z kanonem – światło, kolor, sposób przedstawienia postaci lub sceny, ukazanie czasu, odwrócona perspektywa, symbolika, podpisy, w połączeniu z precyzją wykonania i twórczym natchnieniem, nadającym jej indywidualny charakter, powoduje, iż ikona staje się rodzajem szczególnej sztuki i filozofii, w pełni zrozumiałej jedynie w związku z jej płaszczyzną duchową.