Galeria sztuki polskiej ze zbiorów własnych - Twórczość Małgorzaty Łady-Maciągowej

Kurator wystawy: Danuta Michalec
Kolekcja prac Małgorzaty Łady-Maciągowej przechowywana w siedleckim muzeum jest największym zbiorem obrazów, rysunków, szkiców i projektów witraży artystki zgromadzonych w jednym miejscu. Nie jest to zbiór kompletny. Wiemy, że wiele cennych kompozycji malarki zdobi prywatne wnętrza, a pewna ich ilość znajduje się w zbiorach kilku muzeów w Polsce.

Donacja, którą uczyniła Małgorzata Łada-Maciągowa na rzecz siedleckiego muzeum zobowiązuje nas do popularyzacji jej twórczości. Malarka przekazała do swego rodzinnego miasta plon ponad 60. lat twórczości. Najstarsze obrazy pochodzą z 1907 roku i powstały w Paryżu. Najmłodsze datowane dzieło w tym zbiorze to kompozycja symboliczna „Katyń”, powstała w 1967 roku w Krakowie, gdzie malarka spędziła większość swego życia.
Kraków przełomu XIX i XX wieku, był miejscem dojrzewania artystycznego Małgorzaty Ładówny. W 1898 roku, gdy młoda adeptka sztuki kończyła gimnazjum, w krakowskim „Życiu” drukowano cykl artykułów Artura Górskiego, pod wspólnym tytułem „Młoda Polska”. Atmosfera młodopolskiego Krakowa i kierunek panujący w sztuce tego czasu ukształtowały formalnie i tematycznie jej wczesną twórczość. Była świadkiem powstawania polichromii i witraży zaprojektowanych przez Stanisława Wyspiańskiego dla kościoła Franciszkanów w Krakowie. Podziwiała jego pejzaże i portrety rysowane pastelami. Jej bezpośrednim nauczycielem malarstwa na Wydziale Artystycznym Kursów Wyższych dla Kobiet im. Adriana Baranieckiego był Jacek Malczewski. W secesyjnym gmachu Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych zwanym „Pałacem Sztuki”, miała okazję podziwiać dzieła takich artystów jak Olga Boznańska, Konstanty Laszczka, Józef Mehoffer, Józef Pankiewicz, Jan Stanisławski i Leon Wyczółkowski. Sama tam debiutowała w 1903 roku.

Roczny pobyt w Paryżu nie zmienił kierunku jej poszukiwań twórczych. Dopiero późniejsze podróże po Europie, w latach 20 XX wieku, nieco odmieniły jej sposób malowania. Nie zrezygnowała jednak nigdy z realistycznego odtwarzania świata, a secesyjna, falista linia trwała w jej sztuce do końca. Była cenioną portrecistką, malowała i rysowała kameralne sceny rodzajowe z życia najbliższych członków rodziny, ale intrygowały ją także uroczystości, w których brał udział tłum anonimowych dla niej osób. Wędrowała po górach i rysowała ich majestatyczne piękno. Potrafiła się zachwycić także równinnym krajobrazem i lśnieniem wód Zatoki Puckiej. Charakterystycznym dla niej tematem był akt żeński. Także zainteresowanie witrażem i tworzenie monumentalnych kartonów do tych szklanych obrazów wyróżnia ją wśród artystek jej współczesnych. Ulubioną techniką Małgorzaty Łady-Maciągowej był pastel. Malowała też farbami olejnymi a gwasz i akwarelę, podobnie jak węgiel i ołówek wykorzystywała do robienia szkiców koncepcyjnych. Ostatnie lata twórczości poświęciła zabytkom Krakowa. Obserwowała także i rejestrowała na swoich obrazach, życie toczące się na Plantach. 
Godny szacunku jest ostatni okres jej życia, gdy osamotniona borykała się z trudnościami dnia codziennego. Ocalone dobra materialne i posiadane dzieła sztuki przekazała na UJ, do Muzeum im. Xawerego Dunikowskiego w Warszawie, Muzeum Ziemi Podlaskiej w Siedlcach i na Wawel.