W skład dawnego zespołu klasztornego norbertanów (obecnie pijarów) wchodzą zabytki: kościół pw. Wniebowzięcia NMP i św. św. Apostołów Piotra i Pawła oraz klasztor.
Kościół Wniebowzięcia NMP był pierwotnie świątynią wczesnogotycką. Powstawał od XIII do XVIII w. Duża rozbudowa miała miejsce w okresie baroku (w l. 1692-1727). Obok kościoła wybudowano w XVII w. (w miejsce poprzedniego, drewnianego budynku klasztornego) murowany, trzyskrzydłowy klasztor z wirydarzem otoczonym krużgankami. Wzniesiono też spichlerz i założono ogród.
W roku 1819, po prawie 670 latach ustawicznej pracy w dolinie Wisły, norbertanie, po kasacji zakonu, zostali zmuszeni do opuszczenia swej siedziby. Od tamtego momentu rozpoczął się ciągły proces niszczenia opuszczonego obiektu. Od 1949 roku klasztor jest własnością Polskiej Prowincji Zakonu Pijarów. Pomimo długoletniej troski o powierzony obiekt, wymagał on gruntownego remontu. W latach 2009-2011 klasztor poddany został gruntownym pracom remontowo-konserwatorskim, których efektem było odsłonięcie szeregu interesujących polichromii i rozwiązań architektonicznych, o których wcześniej nic nie wiedziano. Dzięki tym pracom obiekt odzyskał dawną świetność.Obecnie największą uwagę odwiedzających przyciąga: kolebkowa ceglana piwnica, karcer, refektarz, skarbiec oraz renesansowy plan miasta widoczny w pomieszczeniu recepcji (klasztor jest obecnie siedzibą Hotelu*** Św. Norberta oraz Centrum Wiary i Kultury).