Gotycki kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej, murowany z ciosu (ok. 1340), fasada przebudowana 1898-1902, neogotycka. Początki tutejszej świątyni pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej sięgają roku 1340, kiedy to wg przekazów Długosza, budynek ufundował Spicymir, w powieściach historycznych zwany jako Spytko z Melsztyna. Od roku 1558, przez dwa lata znajdował się tu zbór. Najpierw kalwiński a następnie ariański. Pierwsza przebudowa budynku nastąpiła w roku 1595, kiedy to tutejsza wieś przeszła w ręce Gnońskich. Dziedzic wsi, dla którego nie było rzeczy świętych, dokonał prefanacji świątyni, a następnie ją ograbił z całego wyposażenia. Pogarszający się z roku na rok stan budynku i brak jakichkolwiek remontów, w roku 1880 doprowadził świątynię do ruiny.
W latach 1898-1902 została ona odnowiona i rozbudowana, lecz zmieniono także jej styl. Z czysto gotyckiego stała się teraz gotyckim z neogotyckimi partiami. Budynek został także obniżony, natomiast wyższe partie ścian zostały zastąpione ceglanymi. Główny ołtarz świątyni, o charakterze barokowym, został przeniesiony tutaj z Kielc, z kościoła św. Wojciecha.