Rybacy znają migotliwe światło jarosławieckiej latarni, ale częściej kieruje ich ku lądowi buczek, który słychać na kilkadziesiąt kilometrów. Morze w tym rejonie jest zdradliwe i niebezpieczne dla żeglarzy, a jesienne sztormy były w przeszłości przyczyną bardzo wielu morskich katastrof.
Pierwszą latarnię w Jarosławcu zbudowano w 1830 r. w odległości około 400 m od brzegu morza. Okazało się jednak, że budowla była zbyt niska - światło przesłaniał las. Mieszkańcy wsi nie wyrazili zgody na wycięcie drzew, bali się bowiem zasypania pół uprawnych uwolnionymi piaskami. Również podwyższenie latarni okazało się niemożliwe z powodu zbyt słabej konstrukcji.
W 1835 r. zapadła decyzja o budowie nowej latarni, dziś atrakcji turystycznej Jarosławca, szczególnie dla dzieci. W pobliżu starej, którą po przebudowie przeznaczono na mieszkania dla latarników, stanęła wieża z czerwonej cegły wysokości 33 m. Pierwsze światło nowej latarni zapłonęło w lipcu 1838 r. Początkowo było to piętnaście lamp spalających olej rzepakowy. Na początku XX w. lampy olejowe zastąpiono oświetleniem gazowym. Elektryczność wkroczyła do jarosławieckiej latarni w 1908 r., a wraz z nią wspomniane na początku przeciwmgielne syreny.
Nowoczesne oświetlenie - cztery panele obrotowe z żarówkami reflektorowymi - zainstalowano w 1975 r. Białe światło latarni, widoczne już z odległości 23 mil morskich od brzegu, prowadzi bezpiecznie marynarzy, rybaków i żeglarzy.
W 1996 r. mury latarni zostały poddane konserwacji i zabezpieczone przed szkodliwym działaniem czynników atmosferycznych. Latarnia wraz z budynkami gospodarczymi została wpisana do rejestru zabytków.
Do zwiedzania udostępniona jest latem w godz. 10.00-20.00.
Współrzędne latarni (54st32min29sekN / 16st32min41sekE)