Na wschodnim brzegu wąskiej rynny Jeziora Grylewskiego leży wieś Danabórz. Dziś jest to niewielka miejscowość położona z dala od głównych dróg, ale w średniowieczu była ważną osadą. W obronnym miejscu, otoczonym dawniej podmokłymi łąkami, znajdował się gród. Pozostało po nim potężne grodzisko stożkowate o średnicy u podstawy ok. 80 m i wysokości 17 m nad poziom jeziora. W jego sąsiedztwie stwierdzono istnienie osady wczesnośredniowiecznej.
Nieco dalej na południe znajdowało się rozsypisko cegieł i kamieni. Badania archeologiczne przeprowadzone w latach 2000-2001 odsłoniły w tym miejscu fundamenty gotyckiego zamku. Zbudowany zapewne na przełomie XIV i XV w., stanowił siedzibę rodziny Danaborskich. Jej najwybitniejszym przedstawicielem był Włodko z Danaborza, od 1436 r. starosta, a od 1453 r. kasztelan nakielski. Brał udział w wojnie trzynastoletniej i bronił Krzyżakom dostępu do Wielkopolski, a w 1462 r. pokonał ich w bitwie pod Świeciem. Nie zawsze jednak był lojalnym poddanym Kazimierza Jagiellończyka, trudnił się m.in. rozbojem. Przywołany do porządku, przeprosił króla na kolanach, lecz poprawił się na krótko. Gdy powtórnie na czele własnego oddziału zaczął łupić okoliczne posiadłości, monarcha kazał go aresztować, a 14 maja 1467 r. w Kaliszu został publicznie ścięty.