Najstarsze jarmarki łowickie sięgają XIII wieku. Organizowane były w wigilię Wielkanocy i Bożego Narodzenia na Podgrodziu. Nieco później, w tym samym miejscu, na św. Jana Chrzciciela (24 czerwca) odbywał się jarmark związany z handlem bydłem i końmi. W owym czasie, w porównaniu z innymi miastami polskimi, jarmarki łowickie nie cieszyły się wielką popularnością. Powód to położenie geograficzne Łowicza. Gród Pelikana leżał z dala od średniowiecznych szlaków handlowych. W komunikacji południa z północą największą rolę odgrywała Wisła i lądowe drogi z Krakowa (które szły przez Łęczycę). Jedynie kupcy lwowscy mogli do Gdańska lub Torunia jechać przez Łowicz.
Sytuacja ta uległa zmianie z chwilą zawarcia unii Polski z Litwą. Łowicz stał się bardzo atrakcyjny dla kupców podróżujących z Wilna przez Warszawę do Poznania i dalej na zachód.
Łowicz posiadał prawo do sześciu jarmarków. Największymi z nich były "świętojański" w czerwcu i "mateuszowski" we wrześniu. Wszystkie, z wyjątkiem św. Mateusza, trwały kilka dni. Wrześniowy trwał od czterech do sześciu tygodni i skupiał m.in. kupców litewskich podążających na Jarmark św. Michała do Poznania (29 września).
Każdy z trzech istniejących rynków Łowicza miał swe własne jarmarki. Wspomniane wcześniej zabytkowe Podgrodzie, które z biegiem czasu straciło swój charakter i zostało wciągnięte w życie handlowe Nowego Miasta oraz Stare Miasto. Jarmarki Starego Miasta odbywały się w niedzielę Starozapustową (trzecią przed wielkim postem), i w święto Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (15 sierpnia). Oba te terminy dostosowane były do potrzeb ludności rolniczej.
Inaczej przedstawia się sprawa z Nowym Miastem, założonym w 1405 roku. Miało ono Jarmark na św. Łucję - 13 grudnia (w 1560 roku przeniesiono go na dzień św. Andrzeja) oraz wspomniany już wielki jarmark na św. Mateusza. Interesującym jest list podkomorzego warszawskiego, Marcjana Grzybowskiego, pisany około 1700 roku. Informuje w nim, że: „...na jarmark mateuszowski przybyło około 40 tys. ludzi, sprawdzono ok. 5 tys. wołów, ok. 12 tys. rogacizny, a koni wiela jeszcze beło, żem nie zliczył...".
Połączenie Łowicza już w 1846 roku przez Skierniewice z linią kolei warszawsko-wiedeńskiej ogromnie ułatwiło ruch pasażerski i transport towarów na jarmarki łowickie. Od 1846 roku do lat 60. XIX wieku, między Łowiczem a Warszawą kursowały codziennie dwa pociągi, a na czas jarmarku Walnego wprowadzono dwa dodatkowe kursy. W sprawozdaniach dyrekcji kolei warszawsko-wiedeńskiej mówi się, że „...w okresie Jarmarku na św. Mateusza uruchomiono ruch specjalnych pociągów pośpiesznych i spacerowych...".
Okres I wojny światowej spowodował zupełny upadek tradycyjnych jarmarków. Na jarmark przypadający na św. Mateusza we wrześniu 1917 roku przyprowadzono tylko 200 koni z okolicznych wsi i około 40 sztuk bydła. Nie było poza tym żadnych innych towarów oprócz odzieży dostarczanej przez miejscowych krawców głownie Żydów.
Po zakończeniu działań wojennych i odzyskaniu przez Polskę Niepodległości w 1918 roku życie miasta powróciło do normy, przywrócono jarmarki a targi odbywały się w każdy wtorek i piątek. W 1920 roku Rada Miejska ustanowiła dla miasta Łowicza targi małe i wielkie. Targi małe odbywały się w każdy wtorek i piątek. Trwały one w miesiącach letnich - od 1 czerwca do 30 września od godziny 6 do 19, a w miesiące zimowe - od 1 października do 31 marca od godziny 7 rano do 17.
W czasie okupacji hitlerowskiej, z chwilą objęcia władzy przez administrację niemiecką, zaniechano organizacji jarmarków w Łowiczu. Jedynie odbywały się skromne targi urządzane na targowicy przy szosie łódzkiej. Sprzedaż towarów była sukcesywnie z każdym rokiem przez Niemców ograniczana i ściśle kontrolowana.
Po zakończeniu działań wojennych w latach 60. ówczesne władze zakazały organizowania jarmarków na św. Jana i św. Mateusza. Po dzień dzisiejszy w Łowiczu odbywają się dwa targi: duży w piątek i mały we wtorek.