Kształt rynku starosądeckiego zbliżony jest do kwadratu, a położenie boków odpowiada czterem stronom świata. Z każdego rogu prostopadle wychodzą dwie ulice. Ulice te często zmieniały swe nazwy i warto niektóre z nich przypomnieć. Na przykład ulica biegnąca w kierunku Nowego Sącza, dzisiaj Jana Pawła II, nosiła nazwę Krwawej, a obecna ulica Kazimierza Wielkiego - Przedfarnej lub Farnej (ta ostatnia nazwa wciąż utrzymuje się wśród starszego pokolenia mieszkańców). Ulica Szczęsnego Morawskiego nazywała się Świętokrzyska (od wezwanie kaplicy u jej zakończenia), potem Brzezińska (bo biegnie w kierunku wsi Brzezna). Ulicę 11 Listopada nazywano Wielką lub Szeroką, ulica Węgierska na odcinku od Rynku do cmentarza przemianowana została na Jana III Sobieskiego.
Rynek początkowo nie miał trwałej nawierzchni, później jego powierzchnię żwirowano, a w 1861 r. zaczęto wykładać granitowymi otoczakami z Dunajca, czyli brukiem. Roboty trwały 11 lat. W XIX w. wprowadzono też oświetlenie rynku i kilku przyległych ulic lampami naftowymi, które można dziś zobaczyć w starosądeckim muzeum.
Najstarszy spis domów rynkowych pochodzi z 1699 r. i obejmuje 26 działek budowlanych. Jednak liczne pożary zmieniały oblicze rynku. Na miejscu spalonych powstawały nowe domy. W taki też sposób powstał plac targowy, tzw. maślany rynek, w południowej pierzei rynku. Również kolejne, wznoszone tu od średniowiecza budynki ratuszowe niszczyły pożary. Ostatni ratusz, wybudowany w 1750 r., przetrwał zaledwie 45 lat, do wielkiego pożaru w 1795 r. Mimo zabiegów władz miejskich nie uzyskano wsparcia finansowego na jego odbudowę. Dziś usytuowanie ratusza wskazuje tylko znajdująca się niegdyś obok niego zabytkowa studnia. Jej obecna obudowa studni z 1848 r. Lipy wokół niej zasadzono w 1877 r.
Stojąc na zabytkowym starosądeckim rynku, możemy podziwiać piękno jego dziewiętnastowiecznej zabudowy. Patrząc w prawo od apteki (wyjazd na Nowy Sącz) można z łatwością odróżnić zabytkowe budowle wzniesione po pożarze w 1795 r. Należą do nich m.in. budynki nr 2, 3 i 4 we wschodniej pierzei rynku. W budynku nr 5 działa mała "Galeria". Można tu nabyć drobne pamiątki, uzyskać informację turystyczną i obejrzeć ciekawe, czasowe wystawy plastyczne. Budynek nr 6 to tzw. "Dom na Dołkach". W południowej pierzei warto zwrócić uwagę na budynek nr 8, wyróżniony tablicą jako dom rodzinny ks. Leopolda Kmietowicza - uczestnika powstania chochołowskiego w 1846 r., a także na domy nr 9 i nr 10. Po zachodniej stronie rynku budynek narożny nr 11 to najlepiej zachowany dom z podcieniami, zmodernizowany na potrzeby handlowe. Tutaj urodził się malarz Jan Nepomucen Danielski (1783-1844). Dom nr 14 ma charakterystyczną bramę wjazdową, a nr 16 - piwnicę wyciętą ku rynkowi, dziś zamienioną na bar "Pod Dzwonkiem". Nazwa ta odnosi się do sąsiedniego budynku nr 17, z widoczną na dachu wieżyczką z datą 1895 r. Dom nr 17 był wielokrotnie przebudowywany. Do roku 1920 mieściła się tu strażnica policji miejskiej zwana z niemieckiego "wachcymbra". Budynek uważany jest za najbardziej charakterystyczny dom przyrynkowy. W narożnym przejściu dla pieszych znajduje się pamiątkowa tablica poświęcona ludziom, których w czasie II wojny światowej wywożono stąd do obozów śmierci. W północnej pierzei wyróżniają się wzniesione po wzmiankowanym pożarze z 1795 r. domy nr 19 oraz nr 22. Pozostałe, niewymienione tu zabytki, stanowią rezultat licznych przebudów prowadzonych na przestrzeni lat lub też zostały wybudowane w początkach XX w., jak dom nr 12 z 1906 r. wzniesiony wg projektu inż. Zenona Remiego, mieszczący dziś restaurację i kawiarnię "Marysieńka". We wszystkich domach bez wyjątku zachowały się stare, sklepione kamieniem piwnice, które jednak nie są dostępne do zwiedzania.
W 2006 r. starosądecki Rynek został poddany gruntownej przebudowie. Prócz renowacji głównej płyty rynku i wymiany nawierzchni przylegających ulic, wymieniono oświetlenie uliczne, zmodernizowano i wybudowano nowe instalacje sanitarne, sieć wodociągową oraz sieci rozgłaszania przewodowego. Warto zobaczyć też odnowiony miejski park: posadzono nowe drzewka w miejsce usuniętych, zamontowano fontannę i utworzono kolorowy, ładny plac zabaw dla dzieci. Nie pożałowano funduszy na schludne alejki i miejsca do siedzenia. Wszystko to, łącznie z solidnym oświetleniem, przy którym swobodnie można czytać po zmroku, zachęca do częstego przebywania w tym miejscu. Jest pięknie, stylowo, starodawny urok w kosztownej, acz należytej oprawie, tylko podziwiać. Warto wybrać się tam na weekend...