Stylizowany na XIX-wieczną romantyczną rezydencję pałacyk wybudowano w latach 1906-13. Usytuowany jest nad brzegiem śródleśnego Jeziora Zofiówka, tuż przy dawnym folwarku Sophienwalde nazwanym tak na cześć Elżbiety Doroty Zofii, trzeciej żony Adolfa Fryderyka III von Waldow.
Zewnętrznie jest bardzo podobny do wzniesionego w tym samym czasie (1911) lubniewickiego Nowego Zamku. Miejscowe podanie głosi, że budowla powstała specjalnie dla urodzonej w 1899 r. Elżbiety Pauli Angeliki – upośledzonej córki von Waldowów. Świadczyć ma o tym wykuta na frontonie inskrypcja: „Non dormit qui me custodit” (Nie śpi, kto mnie strzeże). Jednak zameczek wyraźnie nie był pomyślany jako miejsce odosobnienia. Rodzina musiała spędzać tam wiele czasu, ponieważ wyposażono go w salę balową, reprezentacyjny hall i salon ogrodowy. Być może pełnił także rolę rezydencji myśliwskiej.
Po wojnie służył początkowo jako miejsce, w którym organizowano kursy drwali, później był kolejno ośrodkiem wczasowym, Technikum Leśnym, prewentorium, domem pomocy dla upośledzonych dzieci, mieszkaniem nominowanego odgórnie w stolicy, pierwszego wojewody lubuskiego, Jana Majchrowskiego. Od 2006 r. jest w posiadaniu PWSZ w Gorzowie. Do rejestru zabytków wpisano go w 1979 r. pod nr 254.