Miejscowość - historycznie związana z Santokiem - stanowiła kiedyś obronne zaplecze santockiego grodu. W 1364 r. wymieniona została w układzie granicznym pomiędzy Polską a Brandenburgią. W 1826 r. wieś wraz z kościołem strawił wielki pożar. Świątynię wkrótce odbudowano; na przełomie XIX i XX w. przebudowano i gruntownie odnowiono - najpierw w r. 1958, a później pod koniec lat 80.
Szachulcowy, jednonawowy budynek wzniesiono na planie prostokąta. Po stronie zachodniej nadbudowano go niedużą wieżą z hełmem w kształcie ostrosłupa. Maleńka przybudówka z wejściem do kościoła powstała już w okresie powojennym. Wcześniej główne wejście znajdowało się w ścianie północnej (bocznej). Zostało starannie zamurowane w sposób nawiązujący do oryginalnego muru. Wewnątrz częściowo zachowały się empory boczne.
Podczas przebudowy w 1958 r. pierwotny strop belkowy przykryto boazerią, skrócono balkony, zastąpiono oryginalną posadzkę podłogą z lastryka, wymieniono stolarkę okienną. Wtedy jeszcze nie przywiązywano wagi do zabytkowej wartości budowli. W ostatnich latach coś się jednak w tym temacie zmieniło. W 1971 r. świątynię wpisano do rejestru zabytków pod nr 2113. Blaszany dach zastąpiony został dachówką karpiówką. Obok kościoła zachowała się smukła bryła pierwszowojennego pomnika służąca dziś jako postument kapliczki maryjnej.