Bitwa pod Kaliszem z 29 października 1706 roku była największą bitwą Wojny Północnej, zwanej także Wojną Narodów, toczonej w latach 1700 - 1721 na polach miejscowości Dobrzec i Kościelna Wieś. Naprzeciw siebie stanęły wówczas regimenty szwedzkie, wsparte oddziałami zaciężnymi z Niemiec i Francji, a także zwolennikami króla Stanisława Leszczyńskiego oraz armia króla Augusta II, składająca się z wojsk polskich, saskich, rosyjskich, kozackich i kałmuckich. Była to pierwsza i jedyna zwycięska batalia Augusta II przeciwko Szwedom. W bitwie uczestniczyło blisko 50 tysięcy żołnierzy, a ponad tysiąc z nich zginęło. Batalia miała niemały wpływ na dzieje Kalisza, spowodowała wówczas upadek miasta. W czasie bitwy wojska szwedzkie i oddziały sprzymierzonych z nimi Polaków zostały otoczone. Części żołnierzy udało się schronić za murami Kalisza. Po całodziennym ostrzeliwaniu artyleryjskim i splądrowaniu przez zwycięzców, pożarach i epidemii, miasto zostało zniszczone prawie w całości. Na polu bitewnym usypano trzy kopce, z których do dziś ocalał tylko jeden, znajdujący się przy ulicy Szwedzkiej w Kościelnej Wsi.