Wągrowiec został założony w XIV wieku przez cystersów z Łekna, którzy przenieśli stamtąd swoją siedzibę nad Nielbę i Wełnę. Do XIX wieku miasto rozwijało się wolno skupiając się wokół klasztoru. Przejęte po kasacie zakonu przez króla Prus stało się siedzibą powiatu i od tej pory nastąpiła stymulacja jego rozwoju. Liczba mieszkańców wzrosła z około 600 w końcu XVIII wieku do ponad 4 tysięcy w latach 80-tych XIX wieku.
W końcowych latach XIX i początkach XX stulecia powstały w Wągrowcu nowe budynki użyteczności publicznej. Usytuowano je przy ulicy Margonińskiej, dziś noszącej imię Tadeusza Kościuszki. Przechodząc ulicą Kościuszki trudno nie zwrócić uwagi na neogotycki gmach z nietynkowanej cegły ceramicznej. Jest to siedziba wągrowieckiego Sądu Rejonowego.
Budynek wzniesiono w początkowych latach XX wieku dla Królewskiego Sądu Powiatowego (niem. Königliche Amtsgericht). Liczącą trzy główne kondygnacje fasadę frontową zwieńczył szczyt ze sterczynami i tynkowanymi na biało blendami. Budynkowi sądu towarzyszyło utrzymane w tym samym stylu miejskie więzienie.
Budynek Sądu Rejonowego wpisany został do rejestru zabytków 20 grudnia 1996 r. decyzją A-785 (identyfikator NID nr 656989).