Ulica Dworcowa do połowy XIX wieku była gruntowym traktem prowadzącym z Bydgoszczy w kierunku Koronowa. W 1851 r. zbudowano linię kolejową z Bydgoszczy do Krzyża, będącą częścią połączenia Kostrzyna nad Odrą i Królewca. W tym też czasie tereny gminy Bocianowo położone pomiędzy dworcem kolejowym i miastem włączono w granice Bydgoszczy. Dawny trakt stał się główną arterią nowej dzielnicy i otrzymał niemiecką nazwę Bahnhofstrasse. Początkowo luźno zabudowana ulica stała się w końcowym okresie XIX i w początkach XX wieku modnym miejscem w mieście. Przy niej wzniesiono w tym czasie wiele eleganckich kamienic, rozwijał się handel i usługi. Do dziś Dworcowa należy do najważniejszych ulic stolicy Kujaw.
Wśród zabudowy ulicy Dworcowej znajdują się kamienice reprezentujące modne na przełomie XIX/XX wieku trendy w architekturze. Niemało jest tu secesyjnych, eklektycznych, historyzujących i wczesno modernistycznych domów. A wszystko dzięki temu, że w Bydgoszczy tamtego okresu działało wielu doskonałych architektów, którzy prześcigali się pomysłami i koncepcjami budowlanymi.
Do najciekawszych kamienic przy ulicy Dworcowej należy budynek pod numerem 47. Ta czterokondygnacyjna kamienica z użytkowym poddaszem powstała w 1906 r. Jej elewacji i wystroju wnętrz nadano eklektyczno-secesyjną formę odwołującą się do dokonań twórców z kręgu Secesji Monachijskiej. Budynek posiada symetrycznie zaprojektowaną fasadę z dzielącymi ją pionami loggii i wykuszy. Obiekt wieńczy bogato dekorowany szczyt.
Pieczołowicie odrestaurowana w ostatnich latach kamienica jest zabytkiem o znaczeniu lokalnym ujętym w bydgoskiej gminnej ewidencji zabytków.