Dzwonniczki na Warmii, jako samodzielny element architektury ludowej istniały od zawsze. Były niemalże nieodzownym elementem codziennego życia, zarówno tego sakralnego jak i świeckiego. W pierwszym przypadku dzwonniczki nawoływały na modlitwę lub żegnały wyruszające pielgrzymki, informowały o narodzinach i śmierci kogoś ze społeczności. Odnosząc się do drugiego charakteru, to obiekty te pełniły pewnego rodzaju syren alarmowych, dzwoniono gdy wybuchł pożar lub dane miejsce nawiedziło inne niebezpieczeństwo.
Czasami nadawano dzwonniczkom też pewne magiczne właściwości, tym dźwiękiem miano odstraszać zbliżającą się zarazę. Współczesne badania pokazały iż ta właściwość nie była pozbawiona sensu. Dzwonek odstraszał gryzonie a przecież to właśnie one często bywały ogniskiem epidemii.
Dzwonniczki wolnostojące występowały głównie na terenie Warmii Południowej. Sytuowano je w miejscach centralnych wsi przy kaplicach albo kapliczkach oraz przy domach prywatnych. Wykonywano je zazwyczaj ze specjalnie ukształtowanego drzewa, które w sposób naturalny rozchodziło się w wyższej partii tworząc dwie odnogi i miejsce na dzwon. Dodatkowo w sąsiedztwie lub na trzonie dzwonniczki umieszczano krzyż. Tworzyły więc jedną całość albo dwa oddzielne obiekty. Często zwieńczano je daszkiem z desek lub blachy, zabezpieczając w ten sposób sygnaturkę przed zniszczeniem.
Jeszcze w pierwszej połowie XX wieku liczba ich występowania była dość duża, obecnie są one raczej czymś unikatowym. Główny powód tego stanu to budulec. Rozkład drewna powoduje, że żywot takiej dzwonniczki dochodził przeważnie do 50 lat. Taki właśnie obiekt można obejrzeć jeszcze we wsi Pokrzywy, na centralnym placu tej miejscowości. Jest to prosta dzwonniczka, oczywiście drewniana i typu słupowego. Jej budowa, to cienkie prętowe jarzmo umocowane w skręcanej śrubami widlastej konstrukcji z kantówek, wewnątrz zawieszona prosta sygnaturka.
Z pewnością kiedyś dzwonniczka była zwieńczona daszkiem okapowym, dziś nosi tylko ślady jego bytności. Obok niej stoi przydrożny krzyż, również prosty w swej budowie z drobnymi ciesielskimi ozdobami. Na krzyżu można jeszcze dostrzec niewielką figurkę Chrystusa, dawniej podobnie jak dzwonniczka również osłoniętą blaszanym łukowym daszkiem okapowym.
Niestety tej w pewnym sensie bardzo ciekawej instalacji religijnej nie wpisano do rejestru zabytków i jest raczej pozbawiona opieki, być może to główny powód jej bardzo złego stanu zachowania. Brakuje już wielu elementów, krzyż i dzwonniczka są bardzo przechylone oraz zniknął ogradzający całość drewniany płotek. Z krajobrazu Warmii ubożeje tracąc takie interesujące obiekty, ślady jej własnej przeszłości.