Zdunowo, to niewielka wieś w gminie Załuski w powiecie płońskim. O pierwszym jej właścicielu wiadomo, iż był to sędzia Ziemi Zakroczymskiej – Przybysław ze Zdunowa. Od roku 1782 w rękach Tadeusza Czerskiego – pułkownika wojsk koronnych, a od pierwszych lat XX stulecia – Stanisława i Cecylii Jaworowskich. Ostatnimi właścicielami majątku, przed wybuchem II wojny światowej byli Domańscy.
Po zakończeniu wojny budynek przeznaczony został na biura miejscowego PGR-u oraz mieszkania jego pracowników. Zdewastowany, wyremontowany w latach 1966-68 dla powstałej tu Zasadniczej Szkoły Ogrodniczej. W latach 90-tych ubiegłego stulecia został ponownie zdewastowany, stojąc jako pustostan. Obecnie w rękach prywatnych.
Budowla o wysokiej klasy architekturze – tak można najogólniej powiedzieć o pałacu w Zdunowie, który oddalony jest od trasy krajowej nr 7 o niecałe 2 kilometry. I choć zachowuje on charakterystyczny wydłużony kształt dworu ziemiańskiego, to jednak ze względu na liczne detale i zdobienia architektoniczne, bardziej przypomina pałac miejski, aniżeli rezydencję wiejską. Osoby lubujące się w architektonicznych stylach, na pewno będą miały na czym oko zawiesić, gdyż w jego bryle nie brakuje cech neobaroku i wpływów rodzącego się wówczas modernizmu, a we wnętrzach elementów secesyjnych. Ten stojący w otoczeniu dobrze zachowanego parku krajobrazowego o licznym i zróżnicowanym drzewostanie gmach, wybudowany został w latach 1905-10 dla wspomnianej wyżej rodziny Jaworowskich.
Jest to budynek wymurowany z cegły i otynkowany. Nieregularny, częściowo parterowy, częściowo piętrowy, podpiwniczony z przystosowanym do zamieszkania poddaszem. Składający się z dwóch kondygnacji nakrytych łamanym dachem z wyróżniającą się z bryły trójosiową częścią środkową, opiętą pilastrami i zwieńczoną neobarokowym szczytem. Część ta ze swoim czterospadowym dachem sprawia wrażenie willi miejskiej, która była tu pierwsza, a dopiero później dobudowano do niej inne pomieszczenia. Przed nią znajduje się dwukolumnowy ganek poprzedzający wejście.
Układ wnętrz dwutrakowy przedzielony korytarzem z westybulem, sienią i salonem o ściętych narożach. Wśród pięknego z bogatym wyposażeniem wnętrza, na szczególną uwagę zasługuje secesyjna dekoracja sztukatorska w salonie oraz secesyjne płytki ceramiczne na klatce schodowej. Zachowała się również stolarka drzwiowa sprzed 100 lat, neobarokowa i klasycystyczna.