Z inicjatywy Łódzkiego Towarzystwa Lekarskiego doszło w roku 1899, do powstania stacji Pogotowia Ratunkowego w Łodzi. Niebagatelną rolę w tym przedsięwzięciu odegrał dr. Władysław Pinkus, jak i K. Jonscher, E. Sonnenberg czy S. Sterling. Pierwszą siedzibą Pogotowia był dom przy ul. Spacerowej 9 (rozebrany w 1973 r.) Po kilku latach, z powodu ciasnoty, ten lokal stał się zupełnie nieprzydatny. Z tego powodu, w dniu 12 kwietnia 1906 r. zakupiono nieruchomość przy ul. Długiej 83 (obecnie Gdańska).
Nowa stacja Pogotowia Ratunkowego była wyposażona w salę operacyjno-opatrunkową, pokój lekarza dyżurnego, poczekalnię i pokój sypialny. Całość dopełniały pomieszczenia administracyjne i gospodarcze. Dopiero w roku 1925, zostało zainstalowane oświetlenie elektryczne, w miejsce gazowego. Garaże przeznaczone były na 10 samochodów. Początkowo używany tabor konny w 1924 r. zastąpiono samochodami przystosowanymi do transportu pacjentów. Pierwszy automobil na wyposażeniu Pogotowia, pojawił się już w 1912 r. kiedy to Dawid Tempel podarował samochód z Niemiec.
Z okazji 25-lecia, obchodzonego w 1924 roku, została wydana specjalna księga pamiątkowa. Od tej pory instytucja była niemal w całości finansowana przez magistrat. W latach 30-tych XX w. było do dyspozycji 9 samochodów na podwoziach marki Steyer, Chevrolet i Fiat. Granatowe karetki w 1937 r. zmieniły barwy na kolor piaskowy. Przed wybuchem wojny w łódzkim pogotowiu, pracowało ośmiu lekarzy, po 9 godzin dziennie. Pomoc dla poszkodowanych była udzielana bez wyjątku wszystkim mieszkańcom miasta, bez względu na status majątkowy czy wyznanie. W tamtym okresie, średnio 130 razy dziennie było wzywane pogotowie.
Od 1952 roku siedziba Pogotowia Ratunkowego w Łodzi, została przeniesiona na ulicę Sienkiewicza 137/141. Jako ciekawostkę można dodać ówczesny numer telefonu : 102-90