Lubiana nazywana czasami Pyrzycką jest wsią o średniowiecznej metryce. Przestrzennie to krótka ulicówka, pośrodku której do 1957 r. stał ryglowy siedemnastowieczny kościół. Przetrwał lata II wojny i pobyt radzieckich sołdatów w pobliskim pałacu ale nie przetrwał czasów PRL-u. Rozebrano go w latach 50. z polecenia władz (mimo, że wpisany był na listę najcenniejszych zabytków Pomorza). W latach 70. zniwelowano także teren dawnego przykościelnego cmentarza i wybudowano na tym miejscu hotel robotniczy oraz przedszkole. W tym czasie we wsi dobrze prosperował Państwowy Ośrodek Hodowli Zarodowej. Po przekształceniach z lat 90. rozebrano niepotrzebne już budynki. Po następnych kilkunastu latach teren dawnej nekropolii zyskał nową rolę.
Mieszkańcy postanowili upamiętnić historię miejscowości tworząc tutaj zadbany skwer. Na jednym ze słupków przy wejściu umieszczono tabliczkę z dwujęzycznym (polski i niemiecki) napisem: „PARK LUBIANA powstał w 2010 roku na miejscu cmentarza mieszkańców Lubiany dla ich pamięci i chwały”. Wytyczono alejki z ławkami, w jednym z narożników urządzono plac zabaw dla dzieci.
W centralnej części znajduje się prostokątny wysypany żwirem obszar, nad którym góruje symboliczny pomnik zwieńczony figurką aniołka. Na cokole tabliczka o treści: „Ta ziemia jest święta, jak prochy naszych sióstr i braci, które spoczywają w tym miejscu. Pokrewieństwo miłości do tej ziemi, która żywi nas od tysiącleci niech będzie motywacją do twórczej pracy, pamięci o mieszkańcach Lubiany”.
Tuż obok zwraca uwagę kamienny pomnik w kształcie ostrosłupa. Na jego czołowej części wyrzeźbiono miecz. To pozostałości pomnika poległych w I wojnie mieszkańców Lubiany. Na skwerze znajduje się także drewniana tablica z fotografią nieistniejącego kościoła i krótkim rysem historycznym tego miejsca oraz duży drewniany krzyż z wyrytą na ramionach inskrypcją: „Wszyscy jesteśmy dziećmi jednego Boga”.