Pierwsze historyczne wzmianki w dokumentach o Łęgonicach Małych zwanych Opoczyńskimi, po prawobrzeżnej stronie Pilicy sięgają 1359 r., kiedy ta wieś została własnością kapituły gnieźnieńskiej. Około 1420 r. z inicjatywy arcybiskupa Mikołaja Trąby Łęgonice Małe zostały lokowane na prawie magdeburskim, w tym okresie została wzniesiona pierwsza drewniana świątynia przez arcybiskupa Mikołaja Trąbę, a następnie przekazana klasztorowi kanoników regularnych Grobu Chrystusowego z Miechowa.
W miejsce istniejącej świątyni w 1521 r z inicjatywy bożogrobców i arcybiskupa Jana Łaskiego został wzniesiony nowy drewniany kościół pw. Rozesłania Apostołów i Marii Magdaleny. W 1763 r. świątynia spłonęła. Nowy drewniany kościół został wybudowany w latach 1765-75 z fundacji Stanisława Małachowskiego marszałka trybunału koronnego.
Świątynia została zbudowana z drewna modrzewiowego o konstrukcji zrębowej, składa się z prawie kwadratowej nawy, prezbiterium zamkniętego prostą ścianą, zwróconego na zachód i dobudowanych do niego symetrycznie i nieco krótszych: zakrystii i skarbczyka. Całość nakrywa dwupołaciowy dach, który od zachodu przechodzi w trójpołaciowy z gontem. Obok kościoła znajduje się dzwonnica, która została wzniesiona o konstrukcji mieszanej: czyli dolna jako konstrukcja zrębowa, a górna - słupowa, całość pokrywa dwukondygnacyjny, łamany dach namiotowy, o falistych liniach.
We wnętrzu świątyni znajduje się wyposażenie barokowo-klasycystyczne tj. ołtarz główny, trzy boczne i ambona pochodzące z końca XVII w, belka tęczowa z barokowym krucyfiksem z XVIII w., natomiast chór muzyczny, który jest wsparty na czterech słupach z prospektem organowym z XIX w. W 1971 r. wykonana została w świątyni polichromia.