Książę Adam Czartoryski po zakupie w 1823 r. dóbr celejowskich postanowił wykorzystać nurt rzeki Bystrej i wybudować na jej brzegu papiernię. Papiernia została wzniesiona w 1823 r. Napędzana była kołem nasiębiernym. Spiętrzona woda do wysokości 2 m doprowadzana była z rzeki Bystrej przez młynówkę wykonaną na polecenie Czartoryskiego.
Papiernia była obiektem wzniesionym na planie wydłużonego prostokąta, murowanym z cegły i nakrytym dachem krytym dachówką i gontem. Obiekt podzielony był na dwie części, część piętrową i parterową. Papiernia produkowała około 3000 ryz papieru rocznie. Po konfiskacie dóbr czartoryskich przez rząd carski w 1835 r. została unieruchomiona.
Obiekt ponownie ożył gdy majątek celejowski stał się własnością Marcina Klemensowskiego. Przystosował on obiekt do mielenia zboża. Młyn funkcjonował w części piętrowej obiektu, a część parterową przeznaczono na mieszkania. Młyn po uruchomieniu został wydzierżawiony.
W 1927 r. dzierżawca Antoni Kochanowski przystąpił do modernizacji urządzeń młyna. Zastąpił miedzy innymi koło nasiębierne turbiną Francisa o średnicy około 100 cm. Woda do napędu turbiny była doprowadzana tak jak poprzednio z rzeki Bystrej do młynówki gdzie przed młynem była piętrzona do wysokości 2 m. W przypadku niskiego poziomu wody w rzece, woda pobierana była z pobliskiego stawu.
Po II wojnie światowej młyn został upaństwowiony. Nie podjęto jednak produkcji. W 1953 r. zdemontowane zostały urządzenia młyna, a obiekt powoli popadał w ruinę.