O wsi Studzianka czyli dawnej Wonnenberg mówi się, iż czas tu się zatrzymał. Może dlatego, że chociaż kierują do niej drogowskazy, to i tak jest jakby trochę zagubiona. Bez wątpienia położenie z dala od miejskiego zgiełku i chaosu to duży atut tego miejsca, ale i jednocześnie pewne problemy, biorąc pod uwagę spore odległości dojazdu do pracy czy potrzebnych urzędów.
Do wsi najłatwiej dojechać asfaltową drogą od strony miejscowości Frączki, drogą polną traktem od strony wsi Orzechowo albo brukowaną z kierunku Radostowa. Przy każdy z tych traktów możemy odnaleźć przydrożną kapliczkę, a jeszcze jedna umiejscowiona jest w samym centrum wsi. Kapliczki wybudowane zostały na przełomie XIX i XX wieku, swoim stylem nawiązują do neogotyku.
Od strony wsi Frączki kapliczka zlokalizowana jest na wydzielonym terenie, otoczona drewnianym płotkiem i otoczona klonami. Budowla murowana z czerwonej cegły licowej, posadowiona na wysokim i trochę szerszym od korpusu cokole. Od frontu nisza zamknięta łukiem ostrym, w narożach korpusu filarki przechodzące w sterczyny a całość zakończona czterospadowym daszkiem.
Kapliczka przy drodze w kierunku Orzechowa jest o wiele skromniejsza od poprzedniej, niewysoka ale wiele wskazuje na to, iż jej część jest po prostu pod ziemią. Jest ona murowana i otynkowana, trochę bezstylowa ale pomalowana na fantazyjne kolory przez właścicieli sąsiadującego z nią gospodarstwa.
Trzecia stoi przy drodze do Radostowa, bardzo ładnie utrzymana i również w sąsiedztwie gospodarstwa. Budowla wtórnie otynkowana i znacznie przekształcona, nawiązuje trochę swoim kształtem do podobnych ale współcześnie wystawionych obiektów. Jej główną ozdobą jest duża przeszklona wnęka i otaczająca zieleń, wokół niej resztki drewnianego płotku.
Kapliczka w centrum wsi to właściwie wizytówka tego miejsca. Widoczna już z pewnej odległości, gdy zbliżamy się do Studzianek. Ten nader dumnie prezentujący się obiekt sakralny o charakterze dzwonniczki wybudowany został w 1905r. Informuje o tym chorągiewka wiatrowa na szczycie dachu. Kapliczka jest murowana z czerwonej cegły licowej, korpus opięty narożnymi przyporami. Elewacja frontowa to dwie nisze umieszczone jedna nad drugą, w górnej znajduje się stara ludowa pieta. Najwyższa część to prześwit a w nim nadal działający dzwonek, który zapewne dawniej wyznaczał rytm życia tej społeczności.