Piduń to niewielka wieś położona na Pojezierzu Mazurskim, przy drodze wojewódzkiej nr 508 w kierunku Wielbarka. Założona została w roku 1755, obok tej nazwy używano także Szucki Piec i oczywiście funkcjonowało też niemieckie miano Schuttschenofen. W okresie I wojny światowej 14 mieszkańców tej miejscowości straciło życie; upamiętnia to pomnik w formie kamiennego krzyża ustawiony w widłach lokalnych dróg.
Takie pomniki w krajobrazie Prus Wschodnich pełniły rolę wizualnego hołdu złożonego żołnierzom poległym na wszystkich frontach Wielkiej Wojny, którzy pochodzili z miejscowości gdzie stały lub z całej parafii. Fundatorami pomników były przed wszystkim lokalne stowarzyszenia kombatanckie, często także rodziny poległych żołnierzy. Niestety po 1945 roku, wraz ze zmianą przynależności administracyjnej tych ziem miejsca te straciły swoją funkcję.
W związku z napływem nowej ludności na tereny dawnych Prus Wschodnich i emigracją dotychczasowych mieszkańców, treści do jakich odnosiły się owe monumenty, przestały być czytelne. Pomnik w Piduniu do niedawna również popadł w zapomnienie, otoczony wysokimi i dzikimi krzakami pozostawał prawie niewidoczny. Obecnie umiejscowiony jest na oczyszczonym z zarośli terenie, większość napisów i nazwisk nadal jest możliwych do zidentyfikowania.