Według legendarnych przekazów tam, gdzie znaleziono po przegranej bitwie z Tatarami ciało księcia Henryka II Pobożnego, miano zrazu postawić kaplicę a dopiero później, w XIV w., kościół Św. Trójcy i NMP. Owo legendarne miejsce znajduje się pośrodku wsi Legnickie Pole.
W budynku dawnej świątyni od 1961 r. mieści się Muzeum Bitwy Legnickiej (czynne od środy do niedzieli w godz. 11.00-17.00). W jego zbiorach znajduje się wiele kopii dokumentów i rycin wiążących się z bitwą. W prezbiterium ustawiono kopię grobowca Henryka II Pobożnego. Na dużej makiecie umieszczonej w dawnej emporze kościoła można prześledzić przebieg bitwy. Komentarz z głośników i kolorowe żaróweczki na planszy przedstawiają kolejne etapy walki. Ekspozycję uzupełnia zbiór militariów. Zgromadzono tu kopie uzbrojenia, jakiego mogli używać walczący pod Legnicą w 1241 r. Rzecz ciekawa - na domniemanym pobojowisku archeolodzy jak dotąd nie mogą natrafić na pozostałości średniowiecznego oręża.
Zwiedzanie muzeum obejmuje także wizytę w kościele pw. Podwyższenia Krzyża Świętego i św. Jadwigi. To przykład doskonałego baroku w śląskim wydaniu. Świątynię zbudowano w pierwszej połowie XVIII w. według projektu architekta z Pragi Kiliana Ignaza Dientzenhofera. Jego autorstwa i podobnego wieku jest także sąsiadujący z kościołem klasztor benedyktynów.
Wejście do świątyni ozdabia portal. Rzeźbiony kamienny masyw dźwigają półpostacie w orientalnych szatach. Ich dzikie twarze wyrażają złość i przerażenie. Wolą twórcy mają służyć przestępującym progi Domu Bożego chrześcijanom, wyrażając symboliczną pokutę za zło wyrządzone w przeszłości. Rzeźbiarz najprawdopodobniej tak wyobrażał sobie Tatarów. W dobie baroku na Śląsku trudno było o żywy tatarski model - atlanci z portalu przypominają raczej kozaków. We wnętrzu kościoła warto zobaczyć barokowe freski autorstwa Kosmy Damiana Asama.
W dawnym klasztorze działa obecnie największy w Polsce Dom Pomocy Społecznej.