Ozorków

Najstarsze informacje o Ozorkowie sięgają połowy XIV w. W głębi puszczy nad Bzurą znajdował się zameczek należący do możnego zasłużonego rodu Jana Szczawińskiego konfederata barskiego. Pierwszą oficjalną wzmianką o kościele jest zapis z 1656, w którym ówczesny właściciel Ozorkowa Jan Szymon Szczawiński w piątek po Święcie Niepokalanego Poczęcia nakazuje z cegły wybudować kościół murowany służący za kaplicę dworską (dzisiejsze prezbiterium i część nawy głównej). Kościół ten w dniu 15 kwietnia 1668 roku został konsekrowany przez biskupa Chełmskiego Jana Różyckiego. W latach następnych nie ma większych zmian w dziejach kościoła i osiedla. Dopiero w roku 1816, kiedy Ozorków otrzymał prawa miejskie, zaczął rozwijać się w szybkim tempie. Powstaje tu duży ośrodek przemysłu włókienniczego, który wpływa na rozwój miasta. Wraz z rozwojem wzrasta liczba wiernych, a kościół wymaga remontu lub przebudowy. W 1887 kościół zostaje rozbudowany, zyskuje kaplicę i wieżę. Przebudowa zmienia całkowicie wygląd kościoła, który dotychczas należał do kościołów barokowych, a teraz nabrał cech pseudoromańskich. Wewnątrz świątyni nastąpiła Wymiana obrazu Świętej Rodziny na obraz Św. Józefa z dzieciątkiem Jezus, a w owalu nad głównym ołtarzem umieszczono obraz Św. Katarzyny. Po zakończeniu I wojny światowej, odrodzenie państwa polskiego dało możność przeprowadzenia szeregu inwestycji. Przede wszystkim dokonano zakupu nowych dzwonów w roku 1925, a w 1928 kościół został zelektryfikowany, natomiast w roku 1930 zakupiono nowe 16-głosowe organy, a w 1931 położono w kościele posadzkę terakotową. W tatach 1932-1934 kościół zostaje ponownie rozbudowany przez dobudowanie dwóch naw, dwóch kaplic, skarbca i zakrystii. Dalsze prace nad upiększeniem Domu Bożego zostały przerwane przez okupację hitlerowską, kościół został sprofanowany i zamieniony na skład zboża. Po wypędzeniu okupanta kościół wrócił do prawnych właścicieli, a nowi administratorzy mianowani przez władzę kościelną przy czynnym udziale wiernych z każdym rokiem przeprowadzają różne inwestycje. Przebudowano m.in. prezbiterium i zakrystię, postawiono ołtarz soborowy, chrzcielnicę i ambonę, kolejno Wstawiano cztery konfesjonały i ławki. Ufundowano nowe dzwony. W okna wstawiono witraże. Przed świątynią stanął pomnik Jana Pawła II. Od XVII wieku wierni codziennie śpiewają Panu dziękczynne: Te Deum Laudamus! (Źródło: przykościelna gablota)(theguru)