Grabiański Wiktor

Grabiański Wiktor (1813-1893), oficer w powstaniu 1830/1, 1848 i 1863/4. Był wnukiem Franciszka Grabiańskiego fundatora kościoła w Niegowonicach i właściciela wsi Niegowonice na przełomie XVIII i XIX wieku. Jako szesnastoletni chłopiec zaciąga się początkowo do 1 Pułku Strzelców Konnych, a gdy wybuchła powstanie listopadowe w 1830 roku, wstępuje do 1 Pułku Krakusów, z którymi przechodzi cały szlak bojowy aż pod Brodnicę. Za zasługi w bitwie pod Kałuszynem odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Po upadku powstania emigruje do Francji. Staje się czynnym uczestnikiem ruchów tzw. Wiosny Ludów. Jako agent przemyca ze Śląska na Węgry broń i ludzi. Kiedy dowiaduje się o przygotowaniach do powstania styczniowego 1863 r., powraca do Krakowa. Zostaje mianowany naczelnikiem cywilno - wojennym na terenie powiatu i służy pod gen. Marianem Langiewiczem. W bitwie pod Szklarami dostaje się do niewoli i trafia do więzieniu na Wawelu. Ma być wydany w ręce Rosjan, jednak przyjaciele organizują mu ucieczkę i wyjeżdża do Francji, a następnie do Turcji. W roku 1868 powraca z emigracji i zamieszkuje najpierw we Wrocławiu, a następnie w Poznaniu.

Hołd oddało 5 osób