„Kościół z kamienia polnego (nawa) na wapno, wiązany dębami tylko ze skóry odartemi; presbiteryum zaś z cegły na wapno sadzonej. Jest odwieczny lecz przez kogo wybudowany, akta milczą. Tradycya przypisuje fundacyą Piotrowi Duninowi, istotnie niektóre części noszą wyraźne piętno XII wieku. Kościół zdaje się powstał pierwej niż sama wieś, która od niego otrzymała nazwę” – Tak o tej romańskiej świątyni pisano w roku 1883, w „Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich”.
Kościół stoi w centrum wsi i faktycznie jest jednym z najstarszych romańskich zabytków na Kujawach. Po raz pierwszy wieś wspomniano pisemnie w roku 1297, a kościół już wtedy istniał od dość długiego czasu. Istnieją nawet hipotezy, że wcześniej w tym miejscu mogła funkcjonować świątynia pogańska.
Ciekawa bryła świątyni nosi ślady wielokrotnych ingerencji w jej kształt – co rusz coś do niej dobudowywano. Mamy więc romańską nawę główną zbudowaną z kamienia na planie kwadratu, ceglane XV - wieczne prezbiterium i zakrystię (posadowione na kamiennym cokole) oraz neogotycką, XIX-wieczną kruchtę. Z wieku XVIII natomiast pochodzi barokowy szczyt i oszkarpowanie. W zewnętrznym murze kościelnym dość licznie występują okrągłe dołki ogniowe.
We wnętrzu znajduje się rzecz absolutnie wyjątkowa – jest nią największa zachowana na Kujawach gotycka polichromia z początku XV w. Malowidła przedstawiające Chrystusa Boleściwego, Matkę Bożą i św. Jana Ewangelistę umieszczone są w trzech ostrołukowych blendach na łuku tęczowym.
Przed kościołem zwraca uwagę drewniana, również zabytkowa dzwonnica.