Kościół św. Benona (oo. redemptorystów) zlokalizowany jest na tyłach Rynku Nowego Miasta, przy ul. Pieszej 1. Historia kościoła sięga 1646 roku, kiedy to rozpoczęto jego budowę. Zakończenie budowy i konsekracja świątyni nastąpiła w 1649 roku. Był to mały kościółek o wymiarach 24,20 x 12,40, orientowany w kierunku wschodnim.
Świątynia była jednonawowa, założona na rzucie prostokąta, z węższym, półkoliście zamkniętym prezbiterium. Od strony północnej przylegała do niej kwadratowa zakrystia, nad którą, na piętrze, mieściło się pomieszczenie użytkowe, prawdopodobnie przeznaczone na skarbiec. Wnętrze nawy zostało podzielone pilastrami na trzy przęsła i przesklepione kolebką z lunetami. Elewacje boczne nawy, chóru kościelnego i zakrystii podzielono pilastrami i przepruto wysokimi, łukowato zamkniętymi, rozglifionymi oknami. Kościółek pokrywał dwuspadowy dach, a na kalenicy usytuowana była wieżyczka z sygnaturką, którą zwieńczał cebulasty hełm.
W 1778 roku świątynia została przejęta przez redemptorystów. W latach 1788-89 od północy dobudowano do niej podłużny, dwupiętrowy budynek klasztorny. Z kolei w latach 1801-02 została dobudowana kaplica według projektu zakonnika Karola Jestersheina, którą poświęcono Zbawicielowi Świata. W okresie Księstwa Warszawskiego z rozkazu władz francuskich redemptoryści zostali usunięci z Warszawy i Polski, a przyczyną tego były podejrzenia, że sprzyjali oni Austriakom. Świątynia i budynki klasztorne najpierw zostały przeznaczone na koszary, następnie na szkołę, magazyn wojskowy, mieszkania, a w końcu zaczęła tam działać fabryka.
W 1938 roku całość zabudowań wykupiła Maria Biernacka i przekazała je Kurii Warszawskiej. W czasie II wojny światowej kościół został zburzony. Odbudowywano go etapami, które przypadły na lata 1950-52 oraz 1957-1958. Po odbudowie zarówno kościół, jak i klasztor wrócił do ojców redemptorystów.