Decyzją Ligii Narodów z 1924 r., od 1926 r półwysep Westerplatte przekazano Polsce na bazę przeładunku broni i amunicji. Znajdował się tu wtedy 88 -osobowy oddział, zabezpieczający cały teren Wojskowej Składnicy Tranzytowej, którego skład zmieniano co 6 miesięcy, żeby lepiej zabezpieczyć teren. W latach 1933-34 rozpoczęto budowę czterech wartowni, a potem koszar.
Koszary wybudowano wraz z pozostałymi częściami elementów obrony w 1934 r. Miały być trzonem obrony Westerplatte. Zastosowano bardzo wytrzymałą konstrukcję szkieletowo - żelbetową. W podziemiach były stanowiska dla karabinów maszynowych, dla radiostacji, garaż, stołówka i magazyn żywności, magazyn amunicji, kabina bojowa. Na parterze były izby dla żołnierzy, centrala telefoniczna, centrala szefa kompanii. Na piętrze była kancelaria dowódcy składnicy, izby chorych, pokoje oficerów i podoficerów służby czynnej.
Budynek był nowoczesny- miał obszerne sanitariaty, centralne ogrzewanie. Był zaprojektowany tak, aby dwie górne kondygnacje absorbowały energię wybuchów, pozostawiając załogę bezpieczną w podziemiach. Koszary uległy znacznemu zniszczeniu po nalotach, ale budynek przetrwał tydzień walki. Tuż po wojnie Rosjanie dokonali na terenie koszar prób materiałów wybuchowych i detonacji niewybuchów, co ostatecznie zrujnowało pozostałości powojenne...