Zarząd PTT w Cieszynie 31.05.1919 r. podjął decyzję o budowie polskiego schroniska na grzbiecie pasma Czantorii i Stożka, na którym biegnie też granica polsko – czeska. Powołana komisja budowlana dokonała wyboru miejsca oraz pozytywnie zaopiniowała projekt schroniska opracowany przez architekta Stanisława Chorubskiego. Prace budowlane poniżej szczytu Wielkiego Stożka (978 m npm.) rozpoczęto 30 maja 1920 r. położeniem kamienia węgielnego, a 9.07.1922 odbyła się uroczystość poświęcenia i oddania do schroniska do użytku.
Obiekt o kubaturze 400 metrów kwadratowych został wzniesiony na planie zbliżonym do kwadratu i posiada cztery kondygnacje (przyziemie, parter i dwie kondygnacje poddasza). Z uwagi na ukształtowanie terenu przyziemie wykonane z kamienia jest bardzo wysokie. Ozdobione zostało płycinami o pełnym łuku, w których umieszczono prostokatne okna. Na przyziemiu osadzona jest drewniana konstrukcja obiektu. Schronisko wzniesione w stylistyce podhalańsko-beskidzkiej wraz z wyposażeniem kosztowało około 300 tys. przedwojennych polskich złotych.
Podczas II wojny światowej w schronisku gospodarowali Niemcy. Po wojnie zostało zdewastowane. W latach 1962 – 65 obiekt został gruntownie zmodernizowany. Obecnie jest to najstarsze polskie schronisko w Beskidzie Śląskim oferujące między innymi miejsca noclegowe oraz ciepłe posiłki, Ze schroniska i jego otoczenia rozciągają się wspaniałe widoki na Skrzyczne (1257 m.npm.), masyw Baraniej Góry oraz przy dobrej widoczności Tatry. Przy schronisku znajduje się węzeł szlaków turystycznych.