Cmentarz parafialny w Gdowie powstał w 1817 r. po tym jak władze austriackie zabroniły grzebania zmarłych wokół kościołów. W 1842 r w centrum cmentarza została wybudowana kaplica ufundowana przez dziedziczkę pobliskich Fałkowic, baronową Eleonorę z Lanckorońskich Fihauzer, spoczywającą w krypcie pod kaplicą.
Najstarszą wojenną mogiłą na cmentarzu jest kopiec usypany nad grobem powstańców krakowskich z roku 1846. Spoczywa w niej 154 powstańców wymordowanych przez zbuntowanych chłopów w czasie bitwy pod Gdowem 26 lutego 1846 r. Powstańcy zostali pochowani w trzech dołach przy murze cmentarza. Sam kopiec został usypany dopiero w roku 1896 zaś w roku 1906 postawiono na jego szczycie pomnik wykonany przez rzeźbiarza Wojciecha Samka a ufundowany przez rodzinę poległego pod Gdowem powstańczego oficera Michała Rottermunda.
Obok powstańczej mogiły znajduje się zachodniogalicyjski cmentarz wojenny nr 375 z I wojny światowej. Jest to niewielki cmentarzyk o wymiarach 10 x 6 m na którym spoczywa 12 żołnierzy austrowęgierskich i 1 rosyjski, poległych w 1914 r. Centralnym punktem jest betonowa ściana pomnikowa zwieńczona krzyżem, na której umieszczono współczesną tablicę z napisem „CMENTARZ WOJENNY GDÓW/ 1914 1915/ KRIEGERFRIEDHOF GDÓW”. Mogiły ozdobione są typowymi dla tego typu cmentarzy krzyżami maltańskimi oraz dwuramiennym krzyżem lotaryńskim na mogile żołnierza rosyjskiego.
Nie zachował się niestety pierwotny wygląd cmentarza. Podczas remontu w 1966 r. z 11 mogił zostało odtworzonych tylko 9, a nagrobek rosyjskiego żołnierza został ustawiony na grobie żołnierza austriackiego.
Pomiędzy kopcem powstańczym a cmentarzem nr 375 postawiono w 2019 roku krzyż upamiętniający poległych partyzantów z działających w okolicach Gdowa oddziałów NSZ.
Kilkanaście metrów na południe znajduje się mogiła 8 żołnierzy Wojska Polskiego oraz 6 cywilów poległych w 1939 r. a także grób powstańca styczniowego.