Trzypiętrowa, modernistyczna kamienica przy placu Kazimierza Wielkiego 2 w Tarnowie została wybudowana w latach 1912-1913 wg projektu znanego krakowskiego architekta Franciszka Mączyńskiego. Tworzył on głównie projekty budowli w stylu secesyjnym i zostawił po sobie bogaty dorobek. Był on projektantem lub współprojektantem takich budynków jak m.in. gmach PKO w Krakowie, kościół Opieki św. Józefa w Krakowie, kościół św. Mikołaja w Solcu-Zdroju, czy Pałac Prasy w Krakowie.
Fundatorami kamienicy byli Tadeusz i Amalia Tertilowie. Tadeusz Tertil był prawnikiem oraz wieloletnim i niezwykle zasłużonym dla Tarnowa burmistrzem. Był również posłem na Sejm Krajowy Galicji oraz posłem do austro-węgierskiej Rady Państwa. 31 października 1918 roku za sprawą Tertila, Tarnów jako pierwsze miasto w Polsce ogłosił uchwałę o oddaniu się do dyspozycji tworzącego się Państwa Polskiego. Sam Tadeusz Tertil wszedł do prezydium Polskiej Komisji Likwidacyjnej, którą prócz niego tworzyli Wincenty Witos, hr. Aleksander Skarbek i Ignacy Daszyński.
Dom Tertilów powstał obok innej, należącej do nich kamienicy przy Rynku 4, na terenie dawnego ogrodu biskupa tarnowskiego. Oba budynki wyposażone w przelotową sień zostały połączone pasażem, nazywanym dziś Pasażem Tertila, otoczonym dwiema oficynami. Budynek miał reprezentacyjne piętra mieszkalne. Na parterze zostały umieszczone lokale usługowe. Oficynę południową przeznaczono pod kinoteatr o nazwie “Marzenie”, prowadzony przez Towarzystwo Szkół Ludowych. Po likwidacji kinoteatru w połowie lat 20-stych, jego pomieszczenia zostały zaadaptowane na lokale handlowe. Na piętrach budynku, oprócz mieszkania właścicieli znajdowały się również mieszkania czynszowe. Po 1945 r. budynek został znacjonalizowany i był użytkowany przez OHP i Wojewódzki Urząd Statystyczny