Zbąszyń to malowniczo położone nad Jeziorem Błędno (Zbąszyńskim) oraz rzeką Obrą miasto sąsiadujące z dużymi kompleksami leśnymi. Pierwsza wzmianka o osadzie w tym miejscu pochodzi z 1231 r., ale osadnictwo jest o wiele starsze. Prawa miejskie wieś Sbansin otrzymała przed 1311 r. Była już wówczas domeną książęcą, przekształconą we własność królewską.
W początkach XV wieku król Władysław Jagiełło podarował miasto Janowi Głowaczowi, ówczesnemu wojewodzie mazowieckiemu. Głowacz i jego rodzina przyjęli nazwisko Zbąski. Ród ten władał miastem do 1613 r., do czasu przejęcia go przez Ciświckich. Zbąscy rozpoczęli budowę warownej twierdzy nad jeziorem, a kontynuowali ją właśnie Ciświccy w XVII wieku. Fortecę zbąszyńską zniszczyli Szwedzi w czasie słynnego potopu. Od początku XVIII wieku Zbąszyń stał się własnością liczącej się w Wielkopolsce rodziny Garczyńskich. W czasie zaborów Zbąszyń pod nazwą Bentschen należał do Królestwa Prus. Do Polski miasto powróciło w 1920 r.
Jednym z zabytków Zbąszynia jest Park Miejski położony na terenie dawnej twierdzy. Został założony w latach 30-tych XVII wieku, jako ogród włoski. Z czasem na przylegającym do niego terenie założono park angielski. Całość założenia uzupełnia tzw. „wyspa leśna”. Łącznie kompleks parkowy zajmuje powierzchnię 22,2 hektara. Park porasta zróżnicowana roślinność z 28 gatunkami drzew. Wiele z nich jest dziś pomnikami przyrody. Najstarszymi drzewami parku są graby tworzące dawniej parkowe aleje. Niestety wiele z 300-letnich drzew obumarło. Wspomniana „wyspa leśna” jest skupiskiem dębów liczącym 90 drzew. Kilkanaście z nich liczy ponad 2 metry obwodu. Teren parku zawiera relikty twierdzy z bramą wjazdową i częściowo zachowaną fosą.
Dawny park pałacowy, dziś stanowiący główny zieleniec Zbąszynia jest zabytkiem wpisanym na listę Narodowego Instytutu Dziedzictwa w 1983 r. (decyzja nr 3201). Niestety jego stan nie jest najlepszy, jednak przewiduje się jego rewitalizację wraz z odbudową zamku.