Wybudowany został na początku XVII w. Jest to dawny pałac Leszczyńskich, Potockich i Zielińskich, który w latach 1823-25 został gruntownie przebudowany przez Antonia Corazziego dla potrzeb rządu. Restaurowany na początku lat dwudziestych ubiegłego stulecia przez Mariana Lalewicza, mieścił Ministerstwo Skarbu.
Poważnie uszkodzony w dniach oblężenia miasta w 1939 r. (aby powstrzymać pożar, na polecenie prezydenta Starzyńskiego, wysadzono w powietrze południowe skrzydło budynku), ostatecznie zrujnowany został w sierpniowe dni 1944 r. Odbudowany w latach 1950-54 przez Piotra Biegańskiego, jest obecnie siedzibą Prezydenta Warszawy, Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy i Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego. Specjalnie murowane tablice w hallu parterowym przypominają, że Warszawa – za bohaterstwo okazane w ostatniej wojnie i rolę, jaką odegrała w tym czasie w życiu narodu – odznaczona została: Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Grunwaldu, honorową odznaką Obrońców Pokoju, Orderem Budowniczych Polski Ludowej, Krzyżem Powstańczym 1944 r. oraz Krzyżem Orderu Polonia Restituta. Na półpiętrze głównej klatki schodowej stoi popiersie Juliusza Słowackiego, a pamiątkowa tablica przypomina, że w latach 1829-31 poeta pracował w tym gmachu jako aplikant urzędniczy Komisji Rządowej. Ta klasycystyczna, trójkondygnacyjna budowla wzniesiona została na planie podkowy.
Budynek główny, cofnięty w głąb dziedzińca, ozdobiony jest na całej wysokości imponującym portykiem, w parterze – arkadowym, na wysokości zaś pierwszego i drugiego piętra – kolumnowym. Tympanon z rzeźbami dłuta Pawła Malińskiego, przedstawiającymi alegorie: Mądrości, Przemysłu, Handlu, Wisły i Bugu, wsparty jest na ośmiu kolumnach doryckich. Okalający gmach fryz i inne elementy dekoracji rzeźbiarskiej wykonał zapewne Mikołaj Vincenti. Przestronny dziedziniec otaczają od południa i północy skrzydła boczne z czterokolumnowymi portykami o jońskich kolumnach od strony dziedzińca. Od strony Placu Bankowego zarówno boczne skrzydła, jak i część dziedzińca zamknięte są jednopiętrowymi pawilonami z portykami wspartymi na dziesięciu jońskich kolumnach. Skromne attyki tych pawilonów ozdobione są rzeźbami podtrzymującymi tarcze herbowe.