Warszawa

Historia placu sięga 1824 r., kiedy to Antonio Corazzi, przebudowując pałace Potockich i Ogińskich na siedziby władz skarbowych Królestwa Polskiego, ukształtował trójkątny plac na miejscu zburzonych oficyn Pałacu Ogińskich i dawnej ulicy Rymarskiej biegnącej wzdłuż wału obronnego z 1621 r. Plac zyskał na znaczeniu właściwie dopiero po zabudowaniu jego zachodniej strony. W dniach powstania listopadowego był miejscem, gdzie gromadziły się oddziały wojska wierne księciu Konstantemu, tutaj też w Pałacu księcia Lubeckiego grupowała się antypowstańcza opozycja. Z balkonu nad wejściem do dawnego Banku Polskiego w grudniu 1830 r. przemawiał do ludu gen. Józef Chłopicki. W gmachu Komisji Skarbowej 7 sierpnia 1862 r. litograf warszawski Ludwik Ryll dokonał nieudanego zamachu na margrabiego Wielopolskiego. W latach późniejszych plac ten był widownią wystąpień i manifestacyjnych pochodów robotniczych, a w dniach powstania warszawskiego – miejscem zaciętych walk. Zawsze zwracała na nim uwagę zachodnia ściana placu zajmowana przez klasycystyczne budowle projektowane przez Antonia Corazziego dla Rządowej Komisji Przychodów i Skarbu. Bez wahania można stwierdzić, że jest to wspaniały i jedyny w Polsce pod względem monumentalności fragment architektonicznej zabudowy tak wysokiej klasy.