Muranów zaczął powstawać pod koniec XVII wieku. Rozwijające się na zachód od Starego i Nowego Miasta osiedle zasiedlała głównie ludność pochodzenia żydowskiego. W dwudziestoleciu międzywojennym Żydzi stanowili większość mieszkańców Muranowa, co w czasie okupacji bezpośrednio przyczyniło się do utworzenia na jego terenie getta. W latach 1943-1944 zabudowa osiedla przestała praktycznie istnieć. Odbudowano tylko najważniejsze obiekty, a zabudowę uzupełniono nowymi budynkami. Ze względu na duże ilości gruzu częściowo zaprzestano jego wywożenia, a przysypano warstwą ziemi. Dlatego teren Muranowa stał się pagórkowaty.
Z powojennej zabudowy wyróżnia się część nazywana Muranów II. Kompleksowo zaprojektowany monumentalny układ z klasycystycznymi odwołaniami robi i dziś wrażenie, zwłaszcza fragment przy nowo wytyczonej po wojnie ulicy Marcelego Nowotki (ob. Generała Władysława Andersa). Wewnątrz bloków powstały podwórka, którym nadano charakterystyczne nazwy "Milicyjniak" i "Okrąglak". Całości dopełnia nasadzona zieleń.