Jest to ulica idąca od Okólnik do Nowego Światu.
Pierwotnie była to droga prowadząca od Nowego Światu do pałacu ordynatów Ostrogskich, zaplanowana jako oś szerszego założenia urbanistycznego przez Tylmana z Gameren, zrealizowana jako fragment tego założenia. Od 1739 r. stanowiła główną ulicę jurydyki Ordynackiej. W połowie XVIII w. była gęsto zabudowana po stronie północnej między pałacem i wylotem ulicy Aleksandria (obecnie ulica Kopernika).
Na rogu Ordynackiej i Aleksandrii znajdowała się obszerna karczma. Po stronie południowej rozciągały się ogrody mieszczan. W drugiej połowie XVIII w. wzdłuż Ordynackiej u wylotu Aleksandrii i Wróblej (drugi odcinek ulicy Kopernika) stał most drewniany. Pod koniec XVIII w. przy Ordynackiej znajdował się pałac, dom murowany i dwa dworki. Od czasów Królestwa Kongresowego do 1935 r. przy rogu Ordynackiej i Nowego Światu mieściło się targowisko „Na Ordynackiem”.
Ulica została zabudowana w drugiej połowie XIX w. W 1882 r. po nieparzystej stronie Ordynackiej na posiadłości Ludwika Krasińskiego przeprowadzono nową ulicę Okólnik, stawiając jednocześnie przy rogu obu ulic budynek cyrku i prowadząc schody łączące Ordynacką z Tamką. Z tych czasów pochodzi też zakład św. Wincentego a Paulo, który znajdował się pod nr 4.
W ukończonym w 1913 r. gmachu przy ulicy Okólnik 9, wybudowanym wg projektu Nagórskiego, umieszczono Bibliotekę i Muzeum Ordynacji Krasińskich. Biblioteka posiadała około ćwierć miliona tomów i sześć tysięcy rękopisów. W muzeum znajdowała się też zbrojownia Krasińskich.
Biblioteka została zniszczona podczas II wojny światowej. We wrześniu 1939 r. spłonął cyrk i kilka domów. Reszta zabudowy została zniszczona w 1944 r. Odbudowano ją w latach 1950-53 - najpierw na początku odcinka od Nowego Światu, a ok. 1960 r. na dalszym, po stronie parzystej.