Jedną z najciekawszych warszawskich kamienic jest bez wątpienia znajdująca się przy ulicy Bednarskiej 28 kamienica Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. Jej wyróżnikiem jest forma przypominająca wczesnorenesansowe pałace we Florencji.
Budowla ta została wzniesiona w latach 1840-1841 według projektu znakomitego ówczesnego architekta Jana Jakuba Gaya. Budynek przy ulicy Bednarskiej stanowi frontową część większego kompleksu WTD, którego budowa wchłonęła fragment pobliskiego Pałacu Kazanowskich.
Kamienica jest trzykondygnacyjną budowlą o potężnej fasadzie, która dzieli się tylko na pięć osi przy 54,8 metrach długości. Tym sposobem rozstaw okien wynosi około 9 metrów. Jej elewację stanowi rustyka na parterze charakterystyczna dla budownictwa florenckiego oraz gładkie tynki górnych kondygnacji. Otwory okienne są zakończone półokrągło, a na wyższych kondygnacjach są dodatkowo ozdobione łukami zakończonymi konsolami. W konsolach znajdują się płaskorzeźby aniołków, które trzymają tarcze z wizerunkiem Oka Opatrzności. Fasadę zamyka od góry wydatny gzyms kroksztynowy. W poddaszu mieszczą się pomieszczenia użytkowe, do których światło dzienne trafia przez rząd dziesięciu lukarn.
Kamienica Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności wyjątkowo dobrze przetrwała okupację i jest jednym z budynków, które nie zmieniły swojego wyglądu sprzed wojny.