Grenadierami nazywano żołnierzy, którzy zajmowali się rzucaniem granatów ręcznych. Pierwsze wyspecjalizowane oddziały o takiej specjalności powołano w XVII-wiecznej Francji. W podobnym okresie jednostki grenadierów stworzono w armiach innych państw, w tym również polskiej. Z czasem grenadierzy stali się doborowymi oddziałami piechoty i kawalerii specjalizującymi się w walkach na bagnety i szable. Dobrze zbudowani i silni żołnierze stanowili elitę, tworzyli m.in. gwardię osobistą Napoleona Bonaparte. W polskiej historii grenadierzy walczyli w szeregach Legionów Polskich w okresie 1797-1800 oraz wojska Księstwa Warszawskiego w latach 1807-1813. Nie zabrakło ich także w powstaniu listopadowym 1830-1831.
Po ponad stu latach w kampanii francuskiej 1940 r. wzięła udział polska 1. Dywizja Piechoty, która otrzymała nazwę Grenadierów. Sformowana została z inicjatywy gen. Władysława Sikorskiego, a jej dowódcą był m.in. gen. Stanisław Maczek. W Wielkiej Brytanii odtworzono oddział grenadierski w sile brygady.
Na warszawskim Grochowie znajduje się miejsce poświęcone żołnierzom 1. Dywizji Grenadierów, którzy walczyli we Francji w 1940 r. Jest nim pomnik poświęcony grenadierom z czasów Legionów Polskich, Księstwa Warszawskiego, powstania listopadowego i kampanii francuskiej 1940 r. Skwer, na którym stoi monument, otrzymał w 2004 r. imię 1. Dywizji Grenadierów - Francja 1940.