Ulica Warszawska jak sama nazwa wskazuje to trakt prowadzący do i z Warszawy, ale jeszcze w 1945 roku była Hohensteinerstr czyli Szosa Olsztynkowska. Na początku XX wieku tereny te były malowniczym i pustym przedmieściem. W tej właśnie, ówcześnie trochę sielankowej scenerii, około 1910 roku wbudowano dworek, który stał się siedzibą zamożnej olsztyńskiej rodziny Taukelów.
Przedstawicieli tego rodu zaliczano do miejscowego patrycjatu pierwszych lat minionego stulecia. Friedrich Taukel prowadził firmę kupiecką, natomiast Fritz Taukel był właścicielem dobrze prosperującego tartaku. Na przełomie lat trzydziestych i czterdziestych dotychczasowi właściciele sprzedali rezydencję Wilhelmowi Grossowi, który pełnił różne funkcje jako urzędnik bankowy włącznie ze stanowiskiem dyrektora. Mimo zmiany właściciela nazwa Dworek Taukelów nadal funkcjonowała.
Od samego początku budynek ten spełniał również funkcję malej kamienicy czynszowej, ponieważ poza lokalem głównego najemcy znajdowały się w nim jeszcze cztery mieszkania lokatorskie zajmowane na przestrzeni lat przez niższych urzędników oraz pracowników fizycznych i pielęgniarzy z dawnego Zakładu dla Obłąkanych w Kortowie. Czas ostatniej wojny był dla budowli bardzo łaskawy i wyszła ona praktycznie bez uszkodzeń, dlatego też bardzo szybko dworek zajęli oficerowie Armii Czerwonej. Po nich budynek zajmowali zatrudnieni w pobliskich koszarach żołnierze polscy w raz z rodzinami, wówczas też nieruchomość tę przejął Skarb Państwa.
Dziś miejsce to nadal pełni funkcję mieszkalną dla kilku rodzin. Dawna rezydencja rodu Taukelów została wzniesiona na rzucie prostokąta jako ujęty w jedną bryłę obiekt murowany i otynkowany, parterowy, z dodatkową kondygnacją mieszkalną pod łamanym dachem mansardowym oraz poddaszem strychowym. Funkcje dekoracyjne tego budynku to interesująco ukształtowana mansarda oraz quasirenesansowy portyk z balkonem i trójkątną wystawką w części dachowej. Godne uwagi są również wysunięte ku przodowi przed głównym wejściem murowane schody z dwoma kamiennymi kulami.
Obecnie dworek nie jest już miejscem ciszy i spokoju. W 1978 roku z powodu organizowanych Dożynek dość brutalnie zmieniono tę i sąsiednie ulice. Dziś budynek stoi na skrzyżowaniu bardzo ruchliwych traktów, ciągle modernizowanych i przebudowywanych. W roku 2006 dworek wpisany został do rejestru zabytków.