Barokowy kościół św. św. Walentego i Rocha (XVI w., odbudowany po pożarze XVIII w.). Kościół początkowo był drewniany, wielokrotnie odnawiany; obecnie murowano-drewniany. Około 1690 roku częściowo zniszczony przez pożar. Odbudowany i ponownie zniszczony przez ogień w 1718 roku. Odbudowany w 1720 r., i ponownie przebudowywany w 1829 roku, z tego też okresu pochodzi drewniana wieża.
We wnętrzu kościoła na uwagę zasługuje ołtarz główny i boczne z XVIII w. i późnogotycki krucyfiks z pierwszej połowy XVI w. W bocznej wnęce ludowa pieta z XVI w. Strop nawy pokryty jest barokowo-ludową polichromią z XVIII w., przedstawiającą Matkę Boską, św. Walentego i św. Rocha, polichromię przemalowano w XX w. W rozmieszczonych dookoła medalionach przedstawione są sceny 15 tajemnic różańcowych. Piękna barokowa ambona, przedstawia scene nauczania w światyni, wykonaną techniką intarsji. Przed kościołem znajduje sie głaz-pomnik poświęcony poległym w I wojnie światowej.