Dzisiejsza dzielnica Warszawy jeszcze w pierwszej połowie XX w. była podmiejską wsią. Składała się z dwóch części rozdzielonych przebiegającą tędy linią kolejową, które nazywane są Starymi i Nowymi Włochami. Wieś, która na początku XX w. zaczęła się rozwijać jako kolejne miasto-ogród, nie posiadała własnej parafii oraz kościoła. Dopiero w 1934 r. powołano tutaj parafię, która otrzymała wezwanie św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
Pierwszym jej proboszczem został ks. Julian Chrościcki. Duchowny ten sprawował swoją funkcję aż do 1973 r. Ksiądz Chrościcki po objęciu funkcji proboszcza we Włochach doprowadził do wzniesienia przy ulicy noszącej dzisiaj jego imię drewnianej kaplicy, która służyła wiernym do lat 50.
Pierwsze plany budowy kościoła pochodziły sprzed wojny, ale dopiero po jej zakończeniu ks. Chrościcki wraz z parafianami spełnili swoje zamierzenia. Budowę nowej świątyni rozpoczęto w 1946 r. i realizowano etapami do końca lat 60. Pierwszą mszę odprawiono w częściowo ukończonym kościele w 1953 r. W 1960 r. ukończono dwie monumentalne wieże górujące w krajobrazie dzielnicy. Wnętrze kościoła zostało wyposażone ostatecznie do początku lat 70.
W 1957 r. przeniesiono z Nowych Włoch do Starych drewnianą kaplicę, która stała się zaczątkiem nowej parafii zarządzanej przez księży saletynów.